Hoxe vouvos falar da palabra Amor:
Amor
Amore
Amour
Love
Liebe
Kärlek
Dashuria
Rakastaa
Lubire
Láska
Sevmek
Szerelem
Armastus
Amor, que palabra tan diferente en tódolos idiomas, igual non tan ben soante como bágoa ou bolboreta ou morriña, as dúas primeiras tamén moi diferentes nos distintos idiomas e a terceira moi nosa, pero de tódolos xeitos Amor, a pesar de non ser tan ben soante, ten un marabilloso significado.
Lin unha vez que Amor podía vir do latín máis antigo como unha palabra composta de A- (sufixo de negación) e Mor de Mortem (morte) e dicir sentir amor sería como ser inmortal. Está claro que esta non é a súa verdadeira procedencia, pero daría sentido a crenza que moitos temos de que o Amor está por riba de vida ou morte, que é eterno.
Postos neso da inventiva de procedencia desta palabra, e seguindo co da eternidade, podemos buscarlle unha nova etimoloxía... a ver que se me ocorre... ah xa sei, en grego "Pan" significa "todo" coma en panthalassa ou pangea (todo o mar e toda a terra) e "Aionios" significa "eterno ou perpetuo" entón fago unha pequeniña trampa coa historia das palabras e creo unha nova "PANAIONIOS" o malo desta nova palabra é que igual xa existe en grego e significa outra cousa, isto é o malo de poñerse a inventar do que non se sabe, jejeje... Pero queda bonita, aí a deixo...
Inventar novas palabras está ben, tódalas palabras algunha vez foron novas e a alguén se lle ocurreron a sorte foi que non consta (na maioría dos casos) que foi o primeiro que a dixo, porque senón logo empezarían a poñerlles (C) e serían rexistradas e non as poderiamos empregar os demais, claro que así tamén desaparecerían... nunca se sabe.
Volvamos ao asunto de inicio.
O bo da palabra Amor é que no fondo non importa de onde proceda, nin como se escriba, nin que sexa palabra, nin que exista o termo, o que importa é que siga existindo o sentimento.
Mentras haxa amor de parella, de amigo, de familia, de... mentras existan Celestinas, Cupidos, e beleza haberá Amor. O Amor ten sinónimos bondade, cariño, comprensión, beleza, tenrura... e mentras haxa persoas que o sintan seguira existindo, dá igual entón como lle chamemos. Non credes?
Azul Quisiera
Blog do biólogo e escritor Julián Carballeira Fariña. Aquí irei deixando poemas, relatos e outros textos meus e tamén comentarei libros, autores e máis cousas relacionadas co mundo da literatura. Principalmente será en galego (o meu idioma) pero tamén en español.
mércores, 23 de xullo de 2014
venres, 27 de xuño de 2014
Sin voz:
Aun no bien despertado de un sueño raro y
agitado
Sentí en la tormenta a un rayo fuerte y
atroz
Que me levanto de la cama y yo sin tener
gana
Y que surco de luz el cielo e ilumino ni
salón,
Seguido por el viento que abrió de golpe
mi balcón
Y detuvo mi corazón.
Pensé al respirar profundo: “Esto no es de
este mundo”
No puede haber en la Tierra luz con este
resplandor
Especulé que era algo soñado y me deje
caer recostado
Y en un santiamén volvió a acometer otro
rayo a traición
Me enarbole nuevamente, para clamar
henchido de rencor
Pero no tenía ya voz.
¿Quién querrá hacerme daño si soy como
cordero de rebaño?
Sólo puede ser un dios malévolo y sin
ninguna motivación
El pecho me brinca con cada latido parece
que se haya partido
¿Serán capaces de atacar a un hombre tan
bueno como yo?
Me acerque a la cristalera, por si acaso,
a implorar el perdón
Pero aún seguía sin voz.
Pensé reiteradamente “es tormenta” lo que
me atormenta
Sólo la tempestad que me ataca cruel y con
pasión
Tengo que volver a mi aposento a
adormecerme otro momento
¡Es simplemente el viento del norte que
llego de sopetón!
O ¿Me levantaré para ir al santuario y
rezar una oración?
Pero no puedo sin voz.
Me agazapé bajo la manta, suave, a pesar
de ser de lana
Cerré los ojos para dejar de ver el más
mínimo color
Ya más tranquilo y sosegado creyendo que
habría pasado
Y con mi cuerpo al abrigo recuperando su
anterior candor
Caí en los brazos de Morfeo y me ensoñé de
un tirón
No importándome estar sin voz.
Creí pasar las horas seguidas que en
tiempo me caía encima
Y el peso de mis ropajes de alcoba empezó
a darme intensa calor
Los tiré hacia un lado y me quedé sobre el
lecho destapado
Lo que creía horas minutos fueron según mi
reloj,
El viento seguía manteniendo abiertas las
ventanas de mi habitación
Y yo ya frío y sin voz.
Mis oídos escuchaban música ligera, era
oída por vez primera
Me parecía que por debajo de la puerta
silbaba esa canción
Que sonaba muy despacio pero ocupaba todo
mi espacio
Quise gritar interrumpir de algún modo esa
ilusión
Sabía que no había músicos dentro de mi
humilde mansión.
Pero que haría sin mi voz.
Grité tan fuerte sin palabras pues no me
salían sin tener habla
¡Dejad de tocar que muero de sufrimiento y
de dolor!
Sin repuesta, pues sólo era el viento
entrando desde el firmamento
O eso pensé para mí al no encontrar otra
solución.
¡Es la tempestad! Sólo la tempestad puede
concebir esta acción.
Y ser capaz de dejarme sin voz.
La armonía subió su intensidad al ampliar
el aire la velocidad
Entre la música escuche el nombre de mi
adoración
Hasta levante los brazos a media asta
buscando lazos
Con que atarlo y dejarlo parado aquí a mi
redor
¡Quédate, aunque sé que es imposible
nuestra unión!
¡Quédate y devuelve mi voz!
Sentía cambiar la temperatura rechinar mi
dentadura
Como mi cuerpo se mojaba y empapada del
sudor
Se quejó entonces mi alma. ¡Déjame solo y
en calma!
¡O devuélveme el pasado y su alegre
emoción!
¿Es qué quieres que pierda lo que me queda
de razón?
¡No puede responder sin voz!
Me percaté de que mi locura es algo que ya
no tiene cura
No probaré más de sus labios el dulce y
amargo sabor
Es todo un sueño si no es que en realidad
ya estoy muerto
Soy un triste y melancólico pobre soñador
Que hace mucho tiempo perdió alma, cabeza
y amor
¡Ese amor que era mi voz!
© Julián Carballeira Fariña 2013-14
martes, 3 de xuño de 2014
Poema CXLV: La promesa:
La promesa:
No te prometo que cada vez que estés
triste
te vaya a preguntar qué te ha sucedido
porque puede que tú no quieras contarlo
pero si te prometo que te daré cariño.
También prometo escuchar
todas tus palabras, sin interrumpir,
y después prometo contestarte
y darte mi opinión, sin discutir.
Prometo disfrutar de las alegrías
y no quejarme de los contratiempos
lo prometo dándote todo mi amor
sin escatimar en abrazos y besos.
Prometo compartir contigo mi vida
sin presumir, ni reprochar que la daba,
prometo confiar en ti y en tus verbas
sin pedirte que me demuestres nada.
Prometo perdonarte si algún día fallas
sin después esconderme si es mío el
fallo,
prometo rezarle al cielo por tenerte
conmigo
sabiendo que eres todo lo deseado.
Pero sobre todas mis promesas una,
que dominará para toda mi vida:
puedo prometerte y te prometo
que las cumpliré, cada una, mientras viva.
© Julián Carballeira Fariña 2014
mércores, 28 de maio de 2014
Historia da poesía 2:
O poeta de hoxe é Horacio (Roma: 65-8 a.C.) Así que sigo recordando poetas coas súas poesías. Non contando a súa vida e obra, que a podemos atopar en calquera libro ou enciclopedia, senón con un pequeno poema considero suficiente, porque unha palabra ou un detalle poden contar máis que unha vida enteira. Non credes?
E o poema que poño del é "Carpe diem", oxala fixéramos un pouquiño máis de esto todos.
CARPE DIEM:
No pretendas saber, pues no está permitido,
el fin que a mí y a ti, Leucónoe,
nos tienen asignados los dioses,
ni consultes los números Babilónicos.
Mejor será aceptar lo que venga,
ya sean muchos los inviernos que Júpiter
te conceda, o sea éste el último,
el que ahora hace que el mar Tirreno
rompa contra los opuestos cantiles.
No seas loca, filtra tus vinos
y adapta al breve espacio de tu vida
una esperanza larga.
Mientras hablamos, huye el tiempo envidioso.
Vive el día de hoy. Captúralo.
No fíes del incierto mañana.
O poeta de hoxe é Horacio (Roma: 65-8 a.C.) Así que sigo recordando poetas coas súas poesías. Non contando a súa vida e obra, que a podemos atopar en calquera libro ou enciclopedia, senón con un pequeno poema considero suficiente, porque unha palabra ou un detalle poden contar máis que unha vida enteira. Non credes?
E o poema que poño del é "Carpe diem", oxala fixéramos un pouquiño máis de esto todos.
CARPE DIEM:
No pretendas saber, pues no está permitido,
el fin que a mí y a ti, Leucónoe,
nos tienen asignados los dioses,
ni consultes los números Babilónicos.
Mejor será aceptar lo que venga,
ya sean muchos los inviernos que Júpiter
te conceda, o sea éste el último,
el que ahora hace que el mar Tirreno
rompa contra los opuestos cantiles.
No seas loca, filtra tus vinos
y adapta al breve espacio de tu vida
una esperanza larga.
Mientras hablamos, huye el tiempo envidioso.
Vive el día de hoy. Captúralo.
No fíes del incierto mañana.
domingo, 25 de maio de 2014
Poema CXLIV: ¿HASTA DÓNDE AMOR?
¿Hasta dónde puede llegar el amor?
¿Hasta dónde podemos dar?
Yo no quiero que me hagas volar
como vuela un ave,
ya lo hace mi alma sola
al besarnos de forma suave.
Yo no quiero de la cúpula del cielo
que me bajes todas las estrellas,
veo sonrisa en tu cara y luz en tus ojos
ya no hay realidades más bellas.
¿Hasta dónde puede llegar el amor?
¿Hasta dónde podemos dar?
Por ti uno de cada dos latidos daría
si se que tu corazón se para,
porque aunque la vida fuese solo la mitad
peor sería sin ti, porque no habría nada.
Si tus ojos dejases de ver
te describiría lo que ven los míos,
y aunque el mal tu memoria borre
seguiré a tu lado mientras esté vivo.
¿Hasta dónde puede llegar el amor?
¿Hasta dónde podemos dar?
Y si se diera la casualidad
de que nunca se cruzan nuestras vidas,
mientras sepa que amas y eres feliz
te amaré aunque no sea mía tu risa.
Y cuando el tiempo pronostique mi final
y mi vida consuma sus últimos días,
el amor vencerá hasta la cruel muerte
si amas y eres feliz, como yo quería.
© Julián CF
martes, 20 de maio de 2014
Esta noite quérovos presentar o último poema, por agora, do meu poemario en español. Titúlase "Soñándonos" e como os teño numerados ocupa o lugar CXLI. Agardo que vos guste.
Soñándonos:
Hoy me acosté
un poquito más temprano,
tenía ganas de soñar
contigo un ratito más,
porque sabes que soy
como el ladrón o como la urraca,
y quiero para mí
lo que no me pertenece
y brilla por su belleza,
como sólo tú lo haces.
Y aun en sueños disimularé
cuando te mire a los ojos,
porque no quiero que los tuyos
se enteren de que los miro
y puedan descubrir que los amo.
Perturbar así su descanso
y que se abran y despiertes
de tus buenas noches
y dulces sueños,
de los cuales,
si pudiese hacerlo,
formaría parte.
Imaginarme que la próxima vez
que nos veamos
tu sonrisa se debe al recuerdo
de habernos soñado,
de que te besaba
y que te acurrucaba entre mis brazos.
© Julián CF
mércores, 14 de maio de 2014
Historia da poesía:
1ª Safo de Lesbos (Safo de Mitilene) Grecia: 650 a.C - 580 a.C.
Hoxe vou introducir unha nova sección neste blog. Asique non só vou publicar obras miñas, senón tamén datos curiosos, efemérides de escritores famosos, e vou poñer tamén uns apuntamentos sobre a historia da poesía en forma de breves poemas de autores, a maioría serán españois, dende a antigüidade ata os nosos días. Seguindo así unha orde cronolóxica na que se me pode esquecer algún escritor (que vós me recordaredes se botades en falta). Vou empezar pola grega Safo.
1ª Safo de Lesbos (Safo de Mitilene) Grecia: 650 a.C - 580 a.C.
Poema: "DE LA HERMOSA LUNA"
De la hermosa luna los astros cerca
hacia atrás ocultan luciente el rostro
cuando aquella brilla del todo llena
sobre la tierra...
Agardo que vos guste a nova sección :)
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)